Λαγκάδια: Η Αρκαδία… πάει στα βουνά

Λαγκάδια: Η Αρκαδία… πάει στα βουνά Δημοσίευση: 19.12.2012
Κείμενο – φωτογραφίες: Ηρώ Κουνάδη
(Αναδημοσίευση από http://www.in2life.gr)

Πόσο οξύμωρο είναι για ένα χωριό κτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων στο βουνό, να το αποκαλούν Λαγκάδια; Σχεδόν τόσο όσο το να περπατάς στον κεντρικό δρόμο ενός από τα μεγαλύτερα –και ωραιότερα– χωριά της Αρκαδίας, και να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου. Τα πλήθη που συρρέουν σε άλλα αρκαδικά χωριά με το που το ημερολόγιο θα δείξει Δεκέμβριο δεν φτάνουν ως εδώ. Ο θόρυβος των γυαλιστερών resorts, των νέο-ταβερνών και των πλημμυρισμένων από παρκαρισμένα αυτοκίνητα δρόμων δεν διανύει την γεμάτη στροφές απόσταση των δεκαπέντε χιλιομέτρων από τη Βυτίνα μέχρι εδώ. Κι έτσι, ένα χωριό το μέγεθος του οποίου θα επέτρεπε ακόμα και τον χαρακτηρισμό κωμόπολη, μοιάζει, την πρώτη φορά που πατάς το πόδι σου στα πλακόστρωτα δρομάκια του, να το ανακαλύπτεις πρώτος εσύ. Τόσο παράξενο, όσο το να βρίσκεσαι στα βουνά και να σε λένε Λαγκάδια.

Ανηφορίζοντας στα πέτρινα σοκάκια

Το πρώτο πράγμα που προσέχεις είναι η πέτρα. Αδύνατο να μην την προσέξεις, βρίσκεται παντού. Κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο: τον 13ο αιώνα ήρθαν στο χωριό ηπειρώτες μάστορες, και έπιασαν να χτίζουν τα παραδοσιακά διώροφα και τριώροφα πέτρινα σπίτια τους –κάποια εκ των οποίων επιβιώνουν μέχρι σήμερα. Η παράδοση πέρασε από γενιά σε γενιά, μέχρι που έφτασε το δημοφιλέστατο επάγγελμα του χτίστη να λέγεται στη λαγκαδιανή αργκό «πετράς».

Σχεδόν όλα τα σπίτια –όπως και σχεδόν όλα τα δρομάκια, πλην του κεντρικού, που είναι ασφαλτοστρωμένο– είναι φτιαγμένα από την χαρακτηριστική γκριζωπή πέτρα της περιοχής, σκεπασμένα από βαθυκόκκινα κεραμίδια και σεταρισμένα με μία τουλάχιστον καμινάδα που αχνίζει. Αυτό, όμως, που πιθανότατα θα σας κάνει να σκεφτείτε πως θα μένατε άνετα σε ένα από αυτά είναι η θέα που απολαμβάνουν τα περισσότερα στις καταπράσινες βουνοπλαγιές απέναντι, που απλώνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Η απότομη κλίση της πλαγιάς στην οποία είναι χτισμένα τα Λαγκάδια κάνει αφενός πιο απότομες –και πιο κουραστικές– τις ανηφόρες, αλλά αφετέρου πολύ πιο φαντασμαγορική την θέα στο γύρω τοπίο από… κάθε σχεδόν σημείο του χωριού.

Οι δύο γειτονιές, ο επάνω και ο κάτω μαχαλάς, χωρίζονται στη μέση από τον κεντρικό δρόμο, ο οποίος είναι ουσιαστικά το κομμάτι της «Εθνικής» –αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι– που σας φέρνει εδώ από τη Βυτίνα ή από την Τρίπολη. Στη ρεματιά του κάτω μαχαλά κυλά το Λαγκαδιανό ποτάμι, εκείνο που ο Παυσανίας έλεγε Τουθόα, παραπόταμος του Λάδωνα. Το πέτρινο ρολόι-σήμα κατατεθέν των Λαγκαδιών, σε υποδέχεται ελάχιστα βήματα από την είσοδο του χωριού –στην οποία κατά προτίμηση θα αφήσεις και το αυτοκίνητο, γιατί αυτά τα δρομάκια τα απολαμβάνεις καλύτερα με τα πόδια. Το 1987 ο οικισμός ανακηρύχθηκε παραδοσιακός, πράγμα που σημαίνει ότι καμία παρέμβαση δεν μπορεί (ευτυχώς) να γίνει στην καρτποσταλική εικόνα του.

 Ένα χωριό… αξιοθέατο

Τα «αξιοθέατα» με την αυστηρή έννοια της λίστας πέντε πραγμάτων που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε στα Λαγκάδια είναι λίγα. Ολόκληρο το χωριό, και κάθε χρωματιστή γωνιά του ξεχωριστά είναι άξια… θέασης. Κάθε πετρόχτιστο κτίριο, κάθε μαγαζάκι που πουλά παραδοσιακά προϊόντα και λαχταριστά γλυκά του κουταλιού, κάθε πέτρινη κρήνη, κάθε γραφικό ξωκλήσι και κάθε ξύλινο μπαλκονάκι διηγείται κι από μία μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία.

Αν πάντως επιμένετε για sightseeing με την ιστοριοδιφική έννοια του όρου, σημειώστε το σπίτι των Δεληγιάννηδων, στην επάνω γειτονιά, το οποίο ανήκε στη γνωστή οικογένεια αγωνιστών του ’21, και αργότερα πρωθυπουργών της Ελλάδας, και σήμερα στεγάζει κειμήλια και ιστορικά αντικείμενα των εξεχόντων κατοίκων του. Επίσης, την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων του 1854, με την παράξενη αρχιτεκτονική της, και την εκκλησία των Ταξιαρχών, μητρόπολη του χωριού, που χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα, με το επιβλητικό (πέτρινο, εννοείται) καμπαναριό και το θρυλικό ρολόι του 1910.